Een van de meest betwiste onderwerpen wanneer voetbalfans samenkomen, is wat het beste doelpunt ooit gescoord is? Zelden zullen twee mensen het eens zijn. Voor sommigen is het team belangrijk, dus een doelpunt dat voortkomt uit opbouwspel met veel spelers en vloeiende samenwerking staat bovenaan hun lijst van voorkeuren. Voor anderen gaat het om die momenten van individuele genialiteit, waar één speler iets subliems of onverwachts doet dat de wedstrijd uit de norm tilt en naar een hoger niveau brengt. En dan zijn er degenen die geloven dat de context van de wedstrijd telt, en hoe belangrijker de gelegenheid en hoe hoger de inzet, hoe zwaarder het doelpunt moet wegen.
Sommige van de meest significante doelpunten ooit gescoord die aan enkele of alle criteria voldoen, zijn verloren gegaan voor het nageslacht. Gescoord in een tijdperk vóór televisie of YouTube, is er geen digitaal bewijs van. In plaats daarvan komt hun nalatenschap voort uit mond-tot-mondreclame, doorgegeven van generatie op generatie door degenen die het geluk hadden ze persoonlijk te aanschouwen. Helaas moeten ze dan worden uitgesloten van de discussie, omdat er vandaag de dag niemand meer leeft die kan getuigen van hun grootsheid.
Gezien de hoge mate van subjectiviteit die hierbij komt kijken, lijkt het misschien onmogelijk om één doelpunt te kiezen uit de honderdduizenden die er zijn. Er zijn echter enkele die eruit springen en regelmatig voorkomen in polls voor het beste aller tijden. En, wellicht het doelpunt dat boven de anderen uitsteekt, werd gescoord door Diego Maradona die voor Argentinië speelde tegen Engeland in de kwartfinale van het WK 1986.
De rivaliteit
Hoewel het Britse expats waren die het voetbalspel voor het eerst naar Argentinië brachten, waren de teams en landen tegen de tijd dat ze elkaar op 22 juni in het Azteca-stadion in Mexico ontmoetten, al twintig jaar bittere rivalen, zowel op als buiten het veld.
De oorsprong van deze rivaliteit gaat twintig jaar terug naar een andere kwartfinale van het WK, gespeeld in Wembley in 1966. Die wedstrijd, die Engeland met 1-0 won, zag de Argentijnse aanvoerder Rattin worden weggestuurd in een wedstrijd vol grove overtredingen en zware tackles. Rattin beschuldigde de Duitse scheidsrechter van partijdigheid ten gunste van de Engelsen, terwijl de Engelse manager de situatie aanwakkerde door de Argentijnen als “dieren” te bestempelen, een scheldwoord dat in Zuid-Amerika als diep racistisch werd beschouwd.
De situatie tussen de twee landen buiten het veld escaleerde in 1992 tot iets veel ernstigers. De regerende militaire junta in Argentinië besloot dat jaar de Falklandeilanden, een Britse kolonie in de Zuid-Atlantische Oceaan, binnen te vallen en claimde ze als de Malvinas-eilanden. Het resultaat was een gewapend conflict tussen de twee naties, waarbij Groot-Brittannië troepen en een maritieme taakmacht stuurde om de eilanden te heroveren. Bij de gevechten die volgden, kwamen meer dan 250 Britse en 650 Argentijnse soldaten om het leven, terwijl Groot-Brittannië de eilanden heroverde en een vernederende nederlaag toebracht aan de invasietroepen.
Die vernedering en wrok brandden fel in de Argentijnse spelers en hun supporters toen ze die dag hun plaats op het veld innamen, en in de aanloop naar de wedstrijd botsten fans op straat. Verschillende Engelse supporters werden opgenomen in het ziekenhuis.
De eerste helft
De eerste helft kende vroege kansen voor beide teams, maar Argentinië begon het balbezit en het terrein te domineren zonder daar iets concreets uit te halen.
De Hand van God
Voordat Maradona scoorde wat later de “goal van de eeuw” zou worden genoemd, had hij zijn team op voorsprong gezet met een doelpunt dat bijna net zo beroemd werd, maar om heel andere redenen.
Zes minuten na de hervatting pakte Maradona de bal net binnen de helft van zijn tegenstander op en stormde richting het Engelse strafschopgebied. Hij speelde hem naar zijn teamgenoot Jorge Valdano in de hoop op een één-twee, maar de aanvaller verloor de controle over de bal, waardoor de Engelse middenvelder Steve Hodge de kans kreeg om zijn verdediging op te ruimen.
In plaats daarvan sneed hij de bal terug in zijn eigen strafschopgebied, naar waar Maradona zijn loop had voortgezet. Wat er daarna gebeurde, is duizenden keren opnieuw afgespeeld in talloze documentaires en YouTube-compilaties. De Argentijnse aanvoerder sprong op en leek de bal over de uitgestrekte armen van de Engelse doelman Peter Shilton te tikken en in het net te krijgen. Behalve dat Maradona 1,63 meter lang was, en Shilton meer dan 1,83 meter.
Wat onmiddellijk duidelijk was voor de Engelse verdedigers en honderden miljoenen mensen die wereldwijd op tv keken, was dat Maradona de bal over Shiltons greep had getipt met zijn uitgestrekte linkerarm. De Tunesische scheidsrechter zag de overtreding niet en, meer dan 30 jaar voor de komst van VAR, werd het doelpunt toegestaan.
Er was niets toevalligs aan wat Maradona deed. Het was een opzettelijke daad van spelslimheid die hem in het moderne tijdperk minstens een gele kaart zou hebben opgeleverd. In plaats daarvan overtuigde hij zijn teamgenoten om met hem te vieren, en zij hielpen het te legitimeren in de ogen van de scheidsrechters.
Maradona vertelde later op een persconferentie dat het doelpunt "een beetje met het hoofd van Maradona, en een beetje met de hand van God" was gescoord. Zo staat het tot op de dag van vandaag bekend.
Het doelpunt van de eeuw
Als dat doelpunt Maradona op zijn slechtst liet zien, toonde wat hij vier minuten later deed de andere kant van hem - de yin bij de yang.
De kleine spelmaker pakte de bal op in zijn eigen helft aan de rechterkant, en aanvankelijk leek er geen gevaar voor Engeland. Hij draaide echter weg van twee Engelse spelers, Peter Beardsley en Peter Reid, en ging toen de Engelse helft in, strekte zijn benen terwijl hij begon te versnellen. Verdedigers volgden in zijn kielzog terwijl Terry Butcher naar hem toe kwam. Een schijnbeweging bracht hem echter langs Butchers uitgestrekte been, terwijl hij op het strafschopgebied afstormde.
De volgende die het probeerde en faalde om hem te stoppen was Terry Fenwick, die Maradona eenvoudig passeerde voordat hij nog een schijnbeweging naar rechts maakte om langs de uitkomende Shilton te komen en hij schoof de bal geruisloos in het lege doel. In tien seconden had Maradona meer dan 60 yards gerend en meer dan de helft van het Engelse team verslagen.
Het was een doelpunt van verbluffende individuele genialiteit en flair en bracht de Uruguayaanse commentator Victor Hugo Morales ertoe de onsterfelijke zin uit te spreken: "Ik wil huilen, o heilige God, leve het voetbal! Wat een doelpunt!"
Maradona gaf later een dubbelzinnige compliment aan het Engelse team door toe te geven dat elk ander team geprobeerd zou hebben hem te tackelen in de aanloop naar het doelpunt, maar de Engelsen lieten hem gaan omdat ze "de edelsten ter wereld" zijn.
Wat er daarna gebeurde
Gary Lineker haalde een doelpunt terug voor Engeland en kreeg een late kans om gelijk te maken, maar Argentinië hield stand en won de wedstrijd met twee tegen een. Dat bracht hen naar de halve finale waar ze België ontmoetten, en opnieuw zou Maradona de held blijken, hij zette zijn team op voorsprong met een slimme tik met de buitenkant van zijn linkervoet. Daarna scoorde hij een doelpunt dat bijna een replica was van zijn actie tegen Engeland, waarbij hij de bal oppikte in de ruimte en langs vier Belgische verdedigers dribbelde voordat hij de bal in het net vond.
Vier dagen later veroverde Maradona Argentinië's tweede wereldbeker in acht jaar toen zijn team West-Duitsland met 3-2 versloeg in de finale.
De man achter het doelpunt
Diego Maradona was en blijft een groter-dan-het-leven figuur. Algemeen beschouwd als een van de beste spelers ooit, was hij een kleine man die fantastisch kon dribbelen en passen, met perfecte balcontrole. Kort van stuk met een laag zwaartepunt maar een verrassend robuust postuur, kon hij meerdere tegenstanders in één beweging passeren, zoals getoond bij het "Doelpunt van de Eeuw."
Hij had echter ook een duistere kant en controverse was nooit ver weg, zoals de "Hand van God" liet zien. Hij verhuisde in 1983 naar Napoli en hielp het onmodieuze Serie A aan hun allereerste landstitel in 1987, en herhaalde die prestatie drie jaar later. Buiten het veld werd hij een cocaïneverslaafde, kreeg hij meerdere onwettige kinderen en had hij nauwe banden met de lokale Camorra-maffia. Zijn tijd in Italië eindigde in schande nadat hij een schorsing van 15 maanden wegens drugs kreeg.
Tijdens het WK van 1994 werd hij uit het toernooi gezet vanwege het niet slagen voor een drugstest, een met grote ogen gevierde treffer tegen Griekenland toonde zijn verslaving aan de kijkende wereld.
Sinds zijn pensioen heeft Maradona het niet vermeden in de schijnwerpers te staan en bleef hij krantenkoppen halen met zijn politieke opvattingen en meningen, en vervulde hij tal van functies waaronder manager, coach, directeur, tv-analist en talkshowhost.
Dat doelpunt herinnerd
Maradona's tweede doelpunt tegen Engeland blijft een van de meest gevierde aller tijden, zeker in de Spaanstalige wereld. Argentinië zag de wedstrijd zelf als wraak voor de vernederingen die Ramsey hen twintig jaar eerder had aangedaan, en voor de vernedering van de Falklandoorlog.
Toch heeft zelfs in Engeland, waar de wrok over de "Hand van God" nog steeds suddert, het publiek de genialiteit van Maradona en zijn tweede doelpunt erkend, en stemde het in 2002 het nummer zes in een peiling van de beste sportmomenten aller tijden.Om nogmaals te citeren uit commentator Morales “Kleine kosmische vlieger, van welke planeet kwam je, om zoveel Engelsen achter te laten.”
